Ο λόγος για τις «γιαγιάδες κατά της άκρας δεξιάς» όπως αναγράφουν και τα σκουφάκια αλλά και οι κονκάρδες που φορούν οι ηλικιωμένες κυρίες. Στην πρώτη διαδήλωση στην οποία συμμετείχαν, το Νοέμβριο του 2017, ήταν μόλις 8. Σήμερα η σελίδα τους στο Facebook αριθμεί περισσότερα από 3.000 μέλη. Όπως εξηγούν οι Μπρουνχίλντε και η Ελίζαμπεθ, αμφότερες άνω των 70 ετών και οι οποίες συμμετείχαν πρόσφατα σε αντικυβερνητική διαδήλωση στο κέντρο της Βιέννης:
«Οι γιαγιάδες έχουμε μερικές φορές περισσότερο χρόνο για να ασχολούμαστε με τα άλλα σοβαρά πράγματα της ζωής». Ερωτηθείσες για την νυν αυστριακή κυβέρνηση όμως, ο τόνος γίνεται αμέσως πιο σοβαρός. «(Κάθονται) Στα κυβερνητικά έδρανα, στη Βουλή, είναι φρικτό, απλά φρικτό».
«Επαναλαμβάνεται το παρελθόν, επιστρέφουμε στη δεκαετία του 1930 και αυτό είναι φοβερό. Τα παιδιά μας αξίζουν ένα καλύτερο μέλλον».
Οι «γιαγιάδες κατά της άκρας δεξιάς» έχουν γίνει στο μεταξύ αναπόσπαστο κομμάτι των διαμαρτυριών κατά της συγκυβέρνησης του Λαϊκού Κόμματος του πρωθυπουργού Ζ. Κουρτς με το ακροδεξιό κόμμα της Ελευθερίας. Το κίνημα των ηλικιωμένων κυριών βρίσκει καθημερινά όλο και περισσότερους υποστηρικτές. Όχι μόνον εντός αλλά και εκτός συνόρων. Παρόμοια κινήματα υπάρχουν στο μεταξύ και σε πολλές γερμανικές πόλεις όπου εκατοντάδες ηλικιωμένοι διαδηλώνουν συχνά κατά του εθνολαϊκιστικού AfD.
Ένα από τα ιδρυτικά μέλη των «γιαγιάδων κατά της άκρας δεξιάς» στην Αυστρία είναι η πρώην ανταποκρίτρια του αυστριακού ORF Σουζάνε Σολ: «Στην πρώτη διαδήλωση ήμασταν οκτώ, στη δεύτερη 50, στην τρίτη 200. Δεν το περίμενα ποτέ».
«Η Αυστρία έχει παράδοση στο να κάνει τα στραβά μάτια»
Το ότι οι ηλικιωμένες γυναίκες αυτοαποκαλούνται «γιαγιάδες» ήταν μια συνειδητή επιλογή, όπως λέει: «Στην αρχή σκεφτήκαμε, καλύτερα όχι ‘γιαγιά’ γιατί έχει μια αρνητική χροιά. Ηλικιωμένες γυναίκες που πλέκουν και κάθονται όλη την ώρα σπίτι. Μετά εγώ είπα, μα αυτό ακριβώς είναι τόσο υπέροχο. Διότι δεν είμαστε οι κλασικές γιαγιάδες που κάθονται σπίτι και νταντεύουν τα εγγόνια».
Οι «γιαγιάδες κατά της άκρας δεξιάς» αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως μια πλατφόρμα κοινωνικής διαμαρτυρίας που θέλει να συμμετέχει ενεργά στον κοινωνικό διάλογο, λέει η Σουζάνε Σολ: «Δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα. Αυτό είναι το καλό. Αλλά έχουμε μια ευθύνη απέναντι στα παιδιά και εγγόνια μας. Διότι δεν θέλουμε να ζήσουν ξαφνικά σε μια χώρα όπου δεν υπάρχει κοινωνικό κράτος, όπου διώχνουμε ανθρώπους που έχουν εκδιωχθεί από τις πατρίδες τους και μας έχουν ανάγκη».
Μεταξύ των γιαγιάδων διακρίνει κανείς το τελευταίο διάστημα όλο και περισσότερους παππούδες: «Μπορεί να μην είμαι γιαγιά», λέει χαριτολογώντας ένας ηλικιωμένος κύριος, «αλλά αισθάνομαι πολύ κοντά τους. […] Διότι είμαι επίσης κατά της άκρας δεξιάς».
«Δυστυχώς η χώρα αυτή έχει μια παράδοση στο να κάνει τα στραβά μάτια», λέει η Σουζάνε Σολ. «Αυτό που δεν θέλουμε είναι να μπορούν να ξαναπούν οι άνθρωποι ότι δεν ήξεραν».
